Του Βαγγέλη Γλαντζή
Αν νομίζει κανείς ότι με την ακραία και άκαμπτη στάση της η εξουσία νίκησε, είναι πολύ γελασμένος.
Οι χιλιάδες λαού, που πλημμύριζαν επί μέρες -κάθε μέρα- τους δρόμους των μεγάλων πόλεων, δεν βρέθηκαν εκεί για να γεμίσουν τον χρόνο τους και δεν φώναζαν μόνο για το δικαίωμα ενός απεργού πείνας.
Είναι πολλά περισσότερα αυτά που ένωσαν σε μια φωνή, σε μια γροθιά, ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών και πολιτικών απόψεων.
Μαζικά μπλοκ ευρύτατου πολιτικού φάσματος συμπορεύθηκαν για τα δικαιώματα των κρατουμένων, για το δικαίωμα στη μόρφωση και ενάντια στην κρατική καταστολή.
Είναι πολύ γελασμένος όποιος θεωρεί πως όλος αυτός ο κόσμος θα γυρίσει στη θαλπωρή του καναπέ.
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Το κράτος έχει δείξει τις προθέσεις του: καταστολή και τρομοκράτηση.
Ένα οργανωμένο μαζικό κίνημα αντίστασης βρήκε τον βηματισμό του.
Ακόμα και στη μικρότερη γειτονιά ξεπηδούν αυτοοργανωμένες εστίες αντίστασης.
Το ζητούμενο πλέον είναι τι γίνεται παρακάτω…
Έχουμε πρόσφατες μνήμες από το κίνημα των πλατειών, από το οποίο κερδισμένο βγήκε μεταρρυθμιστικό κόμμα εξουσίας το οποίο είχε δυσανάλογη έως ανύπαρκτη παρουσία στους αντιμνημονιακούς αγώνες. Στην εφαρμογή μνημονίων όμως τα κατάφερε περίφημα!
Εάν δεν φύγει από το μυαλό όλων μας η άποψη πως πρέπει να αναθέσουμε σε άλλον διαχειριστή την εξουσία, θα έχουμε μια από τα ίδια.
Οι δράσεις και οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών δεν αποτελούν μόνο παρακαταθήκη για τα κινήματα που θα εμφανιστούν μελλοντικά, αλλά και χώρους όπου χτίστηκαν δεσμοί και σχέσεις ανθρώπων που οραματίζονται μια άλλη κοινωνία.
Αυτά τα παιδιά με το καθαρό βλέμμα που αντίκριζα καθημερινά…
Δεν θα δώσουν εξουσιοδότηση σε κανέναν να κάνει κουμάντο τη ζωή τους!
