Ένα επιχείρημα που φαίνεται να είναι ιδιαίτερα προσφιλές ανάμεσα σε αυτούς που αξιολογούν ως θετική και αναγκαία την αύξηση της αστυνόμευσης σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα και πιο συγκεκριμένα την αστυνόμευση στην περίπτωση των κάμπους των πανεπιστημίων, είναι η σύγκριση με τα πανεπιστήμια ξένων χωρών.
Συχνά βλέπουμε να αναφέρεται ότι η εύρωστη λειτουργία ξένων πανεπιστημίων οφείλεται στη λογική της συνεχούς επιτήρησης και στην επιβολή της τάξης μέσα στα κάμπους και φυσικά τη συμμόρφωση των φοιτητών με τους κανόνες. Ζώντας λοιπόν σε μία εποχή όπου η διασπορά ψευδών στοιχείων και ειδήσεων είναι ένα κοινό παγκόσμιο χαρακτηριστικό και η ευκολία μετάδοσης είναι τρομακτικά μεγάλη, άλλο τόσο εύκολη είναι και η έρευνα που μπορεί να πραγματοποιηθεί από οποιονδήποτε που θέλει να χρησιμοποιήσει επιχειρήματα που δεν μπορεί να κρίνει εμπειρικά. Πιο συγκεκριμένα επειδή αναφέρονται συχνά παραδείγματα ευρωπαϊκών χωρών όπου υπάρχει και μεγάλος αριθμός αλλοδαπών φοιτητών, δεν έχει παρά να ψάξει στο ίντερνετ και φυσικά να ρωτήσει κόσμο που έχει σπουδάσει σε αυτές τις χώρες και έχει διαπιστώσει ιδίοις όμμασι αν αυτά τα επιχειρήματα ευσταθούν ή όχι. Μία περίπτωση που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι αυτή του Ηνωμένου Βασιλείου, μία περίπτωση που χρησιμοποιείται πολλές φορές από τους υπέρμαχους της εισαγωγής πανεπιστημιακής αστυνομίας. Αυτό που στην πραγματικότητα γίνεται στο ΗΒ είναι ότι κανένα πανεπιστήμιο δεν έχει αστυνομικές δυνάμεις να περιπολούν και να επεμβαίνουν στην καθημερινή ζωή των φοιτητών, με εξαίρεση σε θεωρητικό επίπεδο δύο από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κράτους. Μιλώντας και από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω ότι κατά τη διάρκεια της φοίτησης μου δεν διαπίστωσα σε καμία περίπτωση την ύπαρξη αστυνομικών μέσα σε κάμπους ή ειδικής διαμορφωμένης αστυνομίας, και πόσω μάλλον την αναφορά ότι ελέγχεται ποιος μπαίνει μέσα και ότι η είσοδος είναι επιτρεπτή μόνο στους φοιτητές. Στις περισσότερες χώρες αν όχι σε όλες, τα πανεπιστημιακά κάμπους αλλά ακόμα και τα τμήματα είναι ανοιχτοί χώροι όπου μπορεί ο καθένας να προσέλθει. Φυσικά χωροταξικά δεν περιορίζεται αυτό μόνο στην περίπτωση του ΗΒ αλλά και σε χώρες όπως η Ισπανία και η Γαλλία ανάμεσα σε πολλές άλλες.
Όσο εύκολη κι αν είναι η διασπορά επιχειρημάτων με στοιχεία που δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα οφείλουμε ως πολίτες να ελέγχουμε την αξιοπιστία των ατόμων που τα διατυπώνουν και να ερευνούμε αν ισχύουν ή όχι.
Ένα άλλο επιχείρημα που χρησιμοποιείται συχνά είναι αυτό της υποτιθέμενης μετατροπής των πανεπιστημίων σε χώρους όχι μόνο ανομίας αλλά και επιβολής καταλήψεων και δράσεων φοιτητών συγκεκριμένων κομμάτων, οργανώσεων και συλλογικοτήτων, που χρησιμοποιούν τα πανεπιστήμια ως χώρο επιβολής της πολιτικής τους την οποία τα συμβατικά μέσα συγχέουν σκόπιμα με τραμπουκισμούς, βιαιότητες και ασέβεια στο χώρο που στεγάζονται χαρακτηρίζοντας τους φοιτητές ως εγκληματίες που επιβάλλουν με το έτσι θέλω τη δική τους οπτική και στερούν από τους υπόλοιπους φοιτητές τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν τα μαθήματα τους. Απέναντι σε αυτά τα αφηγήματα μπορούμε να αναφέρουμε μία πλειάδα χωρών όπου ένα από τα δυναμικότερα κομμάτια αντίστασης της κοινωνίας είναι οι φοιτητές με τις δράσεις τους μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια. Ας μην ξεχνούμε πως πχ. στην περίπτωση της Γαλλίας οι φοιτητές διεκδικούν τα δικαιώματα τους, προβαίνοντας σε δυναμικές δράσεις και σε περιπτώσεις κοινωνικών εξεγέρσεων τα πανεπιστήμια αποτελούσαν και αποτελούν χώρους πολιτικής και κοινωνικής ζύμωσης των νέων και όχι μόνο, ανθρώπων και φυσικά χώρους όπου λαμβάνουν τόπο δυναμικές δράσεις αντίστασης. Μία υγιής κοινωνία οφείλει να σέβεται και να επικροτεί την ανάγκη των νέων ανθρώπων να δρουν και να πολιτικοποιούνται μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Σε μία ταινία από το Μεξικό (Güeros, 2014) κατά τη διάρκεια κατάληψης του πανεπιστημίου υπάρχει τοποθετημένο ένα πανό στο οποίο αναγράφεται το σύνθημα: Να είσαι νέος και να μην είσαι επαναστάτης είναι μία αντίθεση.
Η επιλογή της κυβέρνησης για τη δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας είναι φανερό ότι βασίζεται πάνω σε μία λογική αύξησης της γενικότερης αστυνόμευσης της κοινωνίας και στην επιβολή αστυνομοκρατίας. Αυτό αποσκοπεί στην αύξηση του κομματικού κορμού με βόλεμα πολλών σε σώματα ασφαλείας και φυσικά την ικανοποίηση μέρους της κοινωνίας που ηδονίζεται με την “τάξη” και την “ασφάλεια” και έχουν πειστεί πώς βασική προβληματική της χώρας αλλά και της ζωής τους είναι η ανομία και η διατάραξη της ησυχίας και της κανονικότητας, με προπύργιο τα πανεπιστήμια… ακόμα και αν δεν έχουν καμία επαφή με αυτά σε εμπειρικό επίπεδο και βασίζονται στην αναπαραγωγή συγκεκριμένων αφηγημάτων. Παράλληλα η δυσανάλογη ύπαρξη σωμάτων ασφαλείας για τα επίπεδα πληθυσμού της χώρας εξασφαλίζει ότι κάθε προσπάθεια αντίστασης θα καταστέλλεται με ιδιαίτερη ευκολία.
Οι συνθήκες επιβάλλουν την νηφάλια ανάγνωση της κατάστασης και φυσικά την αντίστοιχη αντίδραση από την κοινωνία, αν δεν θέλει να δει τη χώρα να μετατρέπεται σε ένα αστυνομικό κράτος.
Θάνος Λεύκος Παναγιώτου
