A Taxi Driver

Του Θάνου Λεύκου Παναγιώτου

Στις 18 μαίου 1980 στην πόλη Gwangju στη Νότιο Κορέα ξεκινούν οι διαδηλώσεις ενάντια στη δικτατορική κυβέρνηση του στρατιωτικού Chun Doo-hwan που κατέλαβε την εξουσία περίπου δύο μήνες μετά τη δολοφονία του Park Chung-hee του συντηρητικού Democratic Republican Party, που είχε επιβάλλει ένα απολυταρχικό καθεστώς από το 1963 μέχρι και τη δολοφονία του Παρκ το 1979.

Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων αστυνομία, στρατός, παραστρατιωτικοί και ασφαλίτες ξυλοκοπούν, βιάζουν και δολοφονούν σύμφωνα με υπολογισμούς 606 άτομα, τραυματίζοντας παράλληλα χιλιάδες (σύμφωνα με μαρτυρίες των κατοίκων αναφέρεται ότι οι δολοφονίες ξεπέρασαν τις 1000). Τα ΜΜΕ διέδιδαν ότι είναι εξεγέρσεις και βανδαλισμοί από κομμουνιστές και ότι τραυματίζονταν αστυνομικοί και στρατιώτες, μην αναφέροντας ή διαδίδοντας ψέματα όσον αφορά τον αριθμό των τραυματιών και των νεκρών πολιτών και φοιτητών.

Ο Γερμανός δημοσιογράφος Jürgen Hinzpeter βιντεοσκόπησε τις δολοφονίες και τα γεγονότα κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων επιτρέποντας στον κόσμο να πληροφορηθεί για τα γεγονότα που αποσιωπήθηκαν από τα εγχώρια και τα διεθνή ΜΜΕ.

Το A Taxi Driver (2017) του Jang Hoon μας διηγείται την ιστορία του Jürgen και του Kim Man-seob (στην πραγματικότητα και όχι στην ταινία, πέθανε από καρκίνο το 1984), του ταξιτζή που μεταφέρει το γερμανό δημοσιογράφο στην πόλη Gwangju. Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία με φυσικά κάποια μυθοπλαστικά στοιχεία να έχουν προστεθεί.

Δεν έχει καμία σημασία το αν η ταινία τεχνικά και αφηγηματικά έχει ελλείψεις και ελαττώματα ή αν υπάρχουν σκηνές που σε μικρό βαθμό εκβιάζουν το συναίσθημα μέσα από κάποιες υπερβολές (τα ταξί που εμφανίζονται και εμποδίζουν τα στρατιωτικά οχήματα να συλλάβουν τον ταξιτζή και το δημοσιογράφο) και την κλιμάκωση μέσω του μοντάζ και της επιλογής της μουσικής. Είναι μία ταινία με απίστευτο ιστορικό και πολιτικό βάρος, βαθιά ανθρώπινη και αληθινή, μία ταινία που υμνεί την αλληλεγγύη που επιδεικνύουν οι άνθρωποι σε τέτοιες στιγμές και αποτυπώνει το πάθος για ελευθερία και την ανάγκη να πάρουμε θέση και να σταθούμε δίπλα σε όσους το έχουν ανάγκη. Πρόκειται για μία σημαντική στιγμή στην ιστορία της Νοτίου Κορέας, όπου έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να δοθεί η απαραίτητη προσοχή στην αποτύπωση των γεγονότων και στην μεταφορά τους.

Ο Song Kang-ho (Sympathy for Mr. Vengeance, Memories of Murder, The Host, Secret Sunshine, The Show Must Go On, Snowpiercer, The Age of Shadows, Parasite, κλπ) για μία ακόμα φορά καταπληκτικός αποδεικνύει γιατί είναι ένας από τους καλύτερους σύγχρονους νοτιοκορεάτες ηθοποιούς.

Ένα από τα στοιχεία που τονίζονται και έχει ιδιαίτερη σημασία να επισημανθεί, είναι η βαρύτητα της προσωπικής εμπειρίας για τη διαμόρφωση μίας εικόνας βασιζόμενης σε γεγονότα και όχι στη μεταφορά τους μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Μέσα σε ένα ποστ-μόντερν πλαίσιο ελεγχόμενης πληροφόρησης και διασποράς μίας κυρίαρχης αφήγησης ως η μοναδική και αδιάψευστη αλήθεια, η όσον το δυνατόν πιο ακριβής και πολύπλευρη ενημέρωση ήταν και είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Ο κεντρικός χαρακτήρας παρά τη δεδομένη άγνοιά του, χαρακτηρίζεται από μία στάση απάθειας, αποφυγής των γεγονότων και της ανάμειξης και υιοθέτησης μίας βολικής συνειδησιακά άποψης, στηριζόμενης στην βασική γραμμή πληροφόρησης. Η μετάλλαξη έρχεται μέσα από την προσωπική εμπειρία και το αρχικό σοκ διαδέχεται, παρά το φόβο και την αντίσταση που προκαλεί, η ενεργή στάση. Η ενσυναίσθηση και η θέληση για αλλαγή δεν είναι κάτι που έρχεται ουρανοκατέβατο, η εμπειρία μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη θέση μας και την επιλογή αντιμετώπισης της κατάστασης. Έτσι από ένα φοβισμένο ανθρωπάκι, ο Kim εξελίσσεται σε έναν άνθρωπο που αγωνίζεται και ψηλώνει συνειδησιακά. Η ταινία έχει ως κεντρικό άξονα αυτή την μεταστροφή και εν τέλει καταφέρνει να δείξει ότι το βίωμα είναι το βασικό εργαλείο που μπορεί να κινήσει τον κόσμο και να οδηγήσει, όσο δύσκολο κι αν είναι στην αλλαγή.

Μοιραστείτε το άρθρο