Η 25η Νοέμβρη έχει οριστεί από τον ΟΗΕ, τον Δεκέμβριο του 1991, ως παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Ωστόσο η μέρα αυτή είχε καθιερωθεί από γυναικείες οργανώσεις, ήδη από το 1981, προς τιμήν της μνήμης των τριών αδελφών Μιραμπάλ, οι οποίες ήταν πολιτικές αγωνίστριες από τη Δομινικανή Δημοκρατία που βασανίστηκαν μέχρι θανάτου, έπειτα από διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο στις 25 Νοεμβρίου το 1960. Σήμερα η συγκεκριμένη επέτειος καθίσταται εξαιρετικά επίκαιρη καθότι ο υποχρεωτικός εγκλεισμός έχει συμβάλλει στην αύξηση των γυναικοκτονιών και έχει αποτελέσει κυρίαρχο παράγοντα έξαρσης της έμφυλης βίας,τα ποσοστά της οποίας να έχουν ενισχυθεί κατά περίπου 25% σε σύγκριση με τις συνθήκες που επικρατούσαν πριν από την πανδημία.
Ανακοίνωση του Σωματείου Γυναικείων Δικαιωμάτων – το Μωβ:
Την φετινή 25η Νοέμβρη έχουμε πολύ περισσότερους λόγους να διαμαρτυρηθούμε για την βία κατά των γυναικών, αφού η πανδημία και ο εγκλεισμός έχουν δημιουργήσει ασφυκτικές συνθήκες για πολλές από εμάς, σε παγκόσμια κλίμακα. Ο χώρος του σπιτιού είναι για πολλές γυναίκες απειλητικός και η ενδοοικογενειακή βία αυξάνεται ποσοτικά κατά περίπου 25% σε σύγκριση με τις προηγούμενες συνθήκες, ενώ ποιοτικά τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.
Τη χρονιά που πέρασε η βία κατά των γυναικών έφερε ήδη 11 γυναικοκτονίες και δύο μητροκτονίες, μαζί και αμέτρητες πράξεις βίας που μένουν συνήθως ατιμώρητες, αφού οι κοινωνικές υπηρεσίες υπολειτουργούν, όπως και τα δικαστήρια, στα οποία θεωρητικά θα μπορούσε να προσφύγει μια γυναίκα. Ακόμα, μένει αδικαίωτο το αίτημα για αναγνώριση από το νόμο της αυτοάμυνας σε περιπτώσεις βίας κατά των γυναικών καθώς και η αναγνώριση της γυναικοκτονίας με ξεχωριστή νομική υπόσταση.
Οι βιασμοί συνεχίζουν να πλήττουν τις γυναίκες, αλλά σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία πολύ λίγοι καταγγέλλονται, ακόμα λιγότεροι φθάνουν στο ακροατήριο. Φωτεινή εξαίρεση δίκαιης δίκης για ομαδικό βιασμό στη Ρόδο, εναντίον μιας 19χρονης κοπέλας, εκδικάστηκε τον Ιούνιο στην Κω με τη συμπαράσταση του Μωβ και τοπικών φεμινιστικών ομάδων. Κατέληξε σε αυστηρή και δίκαιη καταδίκη των θυτών.
Και όμως, μέσα σ’ αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες υγειονομικής και οικονομικής κρίσης, οι σκουπιδοεκπομπές που εξευτελίζουν τις γυναίκες, όπως το Bachelor, ή το Big Brother με τους περήφανους βιαστές ή τα ρεάλιτι με ρούχα και ταλέντα που συχνά λοιδορούν τις συμμετέχουσες, δεν σταμάτησαν στιγμή να εκπέμπουν το δηλητήριό τους στα μυαλά των ανθρώπων, γυναικών και ανδρών, αναπαράγοντας το στερεότυπο της υποτακτικής γυναίκας. Το μυαλό είναι ο στόχος.
Ακόμα, παρά την κρίση, υπάρχουν κινήσεις για επαγγελματοποίηση της πορνείας που εμείς τη θεωρούμε βία κατά των γυναικών και περαιτέρω εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος εις όφελος των πορνοπελατών και των μαστροπών. Και, χειρότερα, προετοιμάζεται νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια τέκνων των χωρισμένων γονέων, κάτι που θα συρρικνώσει τα δικαιώματα των γυναικών, και υπό τις κρατούσες συνθήκες θα δημιουργήσει όρους για περαιτέρω αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας που συναρτάται με την επιμέλεια των τέκνων και θα ενδυναμώσει το αίσθημα υπεροχής των κακοποιητών συζύγων.
Όμως, το φεμινιστικό κίνημα κάνει τη δική του συμβολή ενάντια στη βία με τις διάφορες μορφές της, και ακόμα περισσότερο όταν αφορά πιο ευάλωτες γυναίκες, όπως οι προσφύγισσες και οι μετανάστριες, με δράσεις αλληλεγγύης.
Η υγειονομική κρίση έχει βρει τις γυναίκες στους χώρους νοσηλείας, στην πρώτη γραμμή, στις πιο δύσκολες συνθήκες, να δουλεύουν χωρίς ωράρια και συνήθως με επισφαλείς συμβάσεις εργασίας, αλλά κυρίως χωρίς υγειονομική ασφάλεια, έκθετες στις ελλείψεις προσωπικού και μέσων προστασίας. Έκθετες στα ατέλειωτα ωράρια, για τα οποία τις ονομάζουν ηρωίδες, για να γλυκάνουν το χάπι της υπερεκμετάλλευσης και της άρνησης για επαρκές προσωπικό μπροστά σ’ αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση κρίσης.
Οι γυναίκες είμαστε πρωταγωνίστριες στη φροντίδα, στο δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο, με λιγότερα δικαιώματα από τους άνδρες συναδέλφους και συνωστισμένες στις θέσεις που θεωρούνται “γυναικείες” μόνο και μόνο για να δικαιολογούνται τα λιγότερα δικαιώματα, οι μικρότεροι μισθοί, αφού κάθε τι που είναι γυναικείο είναι φορέας μικρότερης αξίας σύμφωνα με την κυρίαρχη πατριαρχική λογική. Στην περίοδο της πανδημίας που ήδη κρατά εννιά μήνες, οι γυναίκες σώζουν την κοινωνία στα νοσοκομεία, στα σούπερ μάρκετ και σε όλες τις κατώτερες και πιο επικίνδυνες για μόλυνση θέσεις εργασίας.
Απαιτούμε ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, και πρόσληψη προσωπικού με συμβάσεις αορίστου χρόνου ή/και μετατροπή των υπαρχουσών συμβάσεων.
Δεν δεχόμαστε την συρρίκνωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων πολιτικής και κοινωνικής διαμαρτυρίας, τις απειλές και τα πρόστιμα, και καταγγέλλουμε την αστυνομική καταστολή που παρατηρήθηκε σε πολλές εκδηλώσεις, τη βία κατά των γυναικών και το σεξισμό από τις κρατικές αρχές καθώς και τη βία κατά μεταναστριών/μεταναστών, ατόμων ΛΟΑΤΚΙ, περιθωριοποιημένων ανθρώπων, κοινωνικών αγωνιστών.
Στις 25 Νοέμβρη και κάθε μέρα του χρόνου διαμαρτυρόμαστε, αγωνιζόμαστε, δουλεύουμε για την ενίσχυση του γυναικείου και φεμινιστικού κινήματος που θα δώσει τέρμα στη βία κατά των γυναικών και θα συμβάλει σε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας. Απαιτούμε κατάλληλες και επαρκείς δομές στήριξης των γυναικών-θυμάτων βίας από την πολιτεία, ιδιαίτερα στις σημερινές δύσκολες συνθήκες.
Απαιτούμε κονδύλια στον κρατικό προϋπολογισμό για τις δομές αυτές για την έγκαιρη αι αποτελεσματική νομική τους στήριξη αλλά και για την πιο μακρόχρονη αρωγή στις γυναίκες που καταστρέφεται η ζωή τους λόγω βίας. Καλούμε σε εκδήλωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, στις 4 το απόγευμα, με πανό και φυλλάδια, με την τήρηση όλων των υγειονομικών μέτρων.\
Ανακοίνωση της Ομάδας Γυναικών της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε:
Ασφυκτιούμε πολλαπλά – Η κρατική θανατοπολιτική για την πανδημία ενισχύει την βία κατά των γυναικών
Κάθε μέρα καταγράφονται περίπου 137 γυναικοκτονίες παγκόσμια. Μόνο το 2020 στην Ελλάδα, 9 γυναίκες έχασαν την ζωή τους, ακριβώς επειδή ήταν γυναίκες. Οι τρεις στην διάρκεια της καραντίνας.
Καθημερινά, εμείς οι γυναίκες, cis και trans, βιώνουμε την υποτίμηση, την περιθωριοποίηση, το τσάκισμα της ψυχολογίας μας και των δυνατοτήτων μας. Βιώνουμε την βία στα σώματά μας και τις καρδιές μας. Βιώνουμε τον περιορισμό των επιλογών μας, τον περιορισμό της προόδου μας, της εκπαίδευσης μας. Μας στοιβάζουν σε νόρμες που όρισε η πατριαρχία, ισοπεδώνοντας την μοναδικότητα της κάθε μιας από εμάς, λες και δεν είμαστε ξεχωριστοί άνθρωποι με στόχους και όνειρα.
Βιώνουμε βία.
Βιώνουμε την αηδία από τα χυδαία σχόλια, την σεξουαλική παρενόχληση. Βιώνουμε τον βιασμό. Βιώνουμε την βία πολλές φορές μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, από την οικογένειά μας, τους συγγενείς μας, από τους ίδιους τους συντρόφους μας. Την βιώνουμε μέσα στις παρέες μας, πολλές φορές από τους φίλους μας. Βιώνουμε την ομοφοβία και την υποτίμηση του έρωτά μας, αν είμαστε λοατκι+ άτομα. Βιώνουμε βία μέσα στην δουλειά μας, από το αφεντικό μας, μπορεί 40 ώρες την εβδομάδα, χωρίς τις υπερωρίες. Την βιώνουμε από το Κράτος, αυτό που με έναν νόμο θα καθορίσει τόσο απόλυτα την ζωή μας, αυτό που η “δικαιοσύνη” του θα αθωώσει ή θα ρίξει στα μαλακά τους κακοποιητές. Βιώνουμε βία από εμάς τις ίδιες, από τον εσωτερικευμένο σεξισμό, την τρανσφοβία και την ενοχοποίηση.
Οι κρατικές θανατοπολιτικές για την πανδημία παγκόσμια ενισχύουν τον σεξισμό.
Από την εμφάνιση του covid-19 μέχρι σήμερα και παρά τους σχεδόν ένα εκατομμύριο νεκρούς, τα κράτη συνεχίζουν να λειτουργούν ως αυτό που ήταν πάντα: προστάτες του Κεφαλαίου. Κάθε πολιτική που διαμορφώνουν έχει ως απόρροια τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, την βίαιη φτωχοποίηση και την καταστολή. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα το σύστημα υγείας καταρρέει, τα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα καταπατώνται. Και ενώ ο κόσμος πεθαίνει καθημερινά, το κράτος προτάσσει την «ατομική ευθύνη» και κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: καταστέλλει!
Η κρατική διαχείριση της πανδημίας, εμάς τις γυναίκες μας χτυπάει διπλά, κοινωνικά και οικονομικά.
Στις απολύσεις, την ανεργία, την φτώχεια και την επισφάλεια έχουμε πρωτιά. Το κλείσιμο των σχολείων, όπως και διαφόρων κέντρων φροντίδας ηλικιωμένων, μας έχει αναγκάσει να επωμιστούμε όλο το βάρος της φροντίδας τους, με κάποιες από εμάς παράλληλα να εργαζόμαστε. Δεν είμαστε λίγες που εξαιτίας αυτού του βάρους αναγκαζόμαστε να αφήσουμε τη δουλειά μας, χάνοντας έτσι την οικονομική μας ανεξαρτησία.
Παράλληλα, ο υποχρεωτικός εγκλεισμός έχει αποτελέσει κυρίαρχο παράγοντα στην αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας. Οι γυναίκες αναγκαζόμαστε να μένουμε στο ίδιο σπίτι με τους κακοποιητές μας, τις περισσότερες φορές χωρίς καμία άλλη επιλογή. Το κράτος έχει αφήσει ανίσχυρες τις δομές βοήθειας για τις κακοποιημένες γυναίκες, με τις γραμμές στήριξης να υπολειτουργούν. Η αστυνομία δεν μας ακούει και δεν περιμένουμε ποτέ από ταγούς του μίσους να το κάνουν.
Οι βιασμοί και οι γυναικοκτονίες που συμβαίνουν ανά τον κόσμο αυξάνονται, βλέποντας πολλές φορές τους κακοποιητές να αθωώνονται και τις γυναίκες να καλούνται να απολογηθούν για το τι φόραγαν, εάν φυσικά είναι ακόμα ζωντανές, όπως έγινε πρόσφατα στο Περού με την εξής προκλητική δήλωση του δικαστηρίου: «οι γυναίκες φορούν κόκκινα εσώρουχα μόνο όταν προτίθενται να κάνουν σεξ». Στην Ελλάδα, οι καταγεγραμένοι βιασμοί αγγίζουν τους 5.000 κάθε χρόνο, χωρίς να προσμετρώνται οι αόρατοι.
Χιλιάδες εργαζόμενες στο σεξ χωρίς εισόδημα και άστεγες. Το σωματείο τους ζητάει άμεσα βοήθεια.
Οι σεξεργάτριες βιώνουν τον κρατικό και κοινωνικό αποκλεισμό λόγω του στίγματος της σεξεργασίας. Ο κλάδος αυτός αντιμετώπιζε ανέκαθεν πολλά προβλήματα τα οποία η πανδημία έχει μεγιστοποιήσει. Συγκεκριμένα, το κράτος και η κοινωνία δεν αναγνωρίζει ουσιαστικά την σεξεργασία ως επάγγελμα με αποτέλεσμα να ζει ο κλάδος στην αφάνεια, σε απολύτως σκοτεινά περιβάλλοντα, με τον κίνδυνο του trafficking και χωρίς οι εργαζόμενες να έχουν πρόσβαση στα έστω πενιχρά επιδόματα. Εξαιτίας αυτού και μην έχοντας καμία πηγή εισοδήματος μέσα στην καραντίνα, χιλιάδες εργαζόμενες οδηγούνται στην αστεγία και μένουν πλήρως απροστάτευτες.
Δεν υποχωρούμε, δεν φοβόμαστε, δεν μένουμε σιωπηλές. Καμιά μόνη ποτέ και πουθενά.
Όπου και να εισβάλει ο σεξισμός, σε οποιαδήποτε πτυχή της ζωής μας, δεν θα μείνουμε άπραγες! Συμμετέχουμε στους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος ενάντια στη πατριαρχία και τον καπιταλισμό. Διεκδικούμε και μαχόμαστε καθημερινά μέσα από τα συνδικάτα μας, τις φεμινιστικές μας οργανώσεις και συλλογικότητες, κερδίζοντας καθημερινά τον ζωτικό χώρο που μας στερούν και μας ανήκει. Εμπνεόμαστε, παραδειγματιζόμαστε και γεμίζουμε τις καρδιές μας με δύναμη από τις σπουδαίες νίκες που πέτυχαν οι γυναίκες της Πολωνίας και της Αργεντινής. Με μοναδικό μας όπλο την αλληλεγγύη, γυναίκες, cis, trans και κάθε υποκείμενο που καταπιέζεται από την πατριαρχία, ενώνουμε τις φωνές μας, υψώνουμε τις γροθιές μας και στεκόμαστε απέναντι στο τέρας του σεξισμού, από όπου και αν προέρχεται.
Η φετινή 25 Νοέμβρη μας βρίσκει εντός μίας δυστοπίας. Η δυστοπία όμως δεν εισχωρεί στους κοινωνικούς αγώνες, γι΄αυτό καλούμε όλες τις γυναίκες να συμμετέχουν στην γενική απεργία στις 26 Νοέμβρη, ώστε να μην περάσει ο νόμος που ποινικοποιεί την απεργία και μετατρέπει το 8ωρο σε 10ωρο, να απεργήσει για την ενίσχυση του Ε.Σ.Υ, να απεργήσει ενάντια στις θανατοπολιτικές του κράτους και του κεφαλαίου, να απεργήσει γιατί ένας εργατικός αγώνας είναι παράλληλα και ένας αγώνας για την γυναικεία χειραφέτηση. Η φετινή 25 Νοέμβρη θα μας βρει να αγωνιζόμαστε με οποιοδήποτε τρόπο έχουμε, ο οποίος πρώτα και κύρια θα μας κρατάει προστατευμένες από τον covid-19, προστατεύοντας παράλληλα ολόκληρη την κοινωνία. Γι’ αυτόν τον λόγο, η ομάδα γυναικών της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε στηρίζει με ολιγομελές μπλοκ το κάλεσμα του Συντονισμού Φεμινιστικών Συλλογικοτήτων για την 25Ν, τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας, χωρίς όμως να καλεί καμιά να διαδηλώσει μαζί μας, ενώ παράλληλα στηρίζει τις διαδικτυακές καμπάνιες.
Πλαίσιο διεκδικήσεων:
– Ενίσχυση των δομών φιλοξενίας και βοήθειας για κακοποιημένες γυναίκες, πλήρη λειτουργία της τηλεφωνικής γραμμής 15900. Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις γυναίκες.
– Άμεση δικαίωση των γυναικών σε περιστατικά σεξιστικής/τρανσφοβικής βίας, να αναγνωριστεί από το κράτος το σεξιστικό/τρανσφοβικό μίσος ως κίνητρο για την βία κατά των γυναικών
– Επίδομα ειδικού σκοπού και επίδομα ανεργίας χωρίς όρους και προϋποθέσεις, αύξηση και των δύο στα 800 ευρώ, καθαρά. Καμιά γυναίκα χωρίς εισόδημα, καμιά γυναίκα εξαρτημένη.
– Κάτω ο αντεργατικός και αντισυνδικαλιστικός νόμος, που ποινικοποιεί την απεργία και μετατρέπει το 8 ωρο σε 10 ωρο. Οι γυναίκες δουλεύουν και στο σπίτι και στην δουλειά, το οχτάωρο πρέπει να μειωθεί όχι να αυξηθεί.
– Συλλογικές συμβάσεις εργασίας με αύξηση μισθών και μείωση ωρών, η ατομική σύμβαση ενισχύει την διάκριση λόγω φύλου, αυξάνει το οικονομικό χάσμα. Ίση αμοιβή για ίση εργασία.
– Άμεση ενίσχυση του Ε.Σ.Υ, επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας, δωρεάν τεστ για όλες
– Κονδύλια για την υγεία, τη σίτιση, τη στέγαση και την εκπαίδευση των προσφύγων-ισσών. Kανένας άνθρωπος σε στρατόπεδο.
– Κάτω το σεξιστικό άρθρο 31 του Νόμου 3418/2005, σύμφωνα με το οποίο «ο ιατρός μπορεί να επικαλεσθεί τους κανόνες και τις αρχές της ηθικής συνείδησής του και να αρνηθεί να εφαρμόσει ή να συμπράξει στις διαδικασίες τεχνητής διακοπής κύησης, εκτός εάν υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της υγείας της»
-Απαιτούμε οι αμβλώσεις να είναι προσβάσιμες για όλες τις γυναίκες και τους τρανς άνδρες, να είναι δωρεάν, ασφαλείς και να καλύπτονται πλήρως από το κράτος
-Υποχρεωτική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις μορφές αντισύλληψης για όλες τις γυναίκες
-Πλήρη οικονομική προστασία της μητρότητας από το Κεφάλαιο και το Κράτος, καμιά έγκυος στον δρόμο, δωρεάν και ασφαλείς δομές για την φύλαξη παιδιών και ηλικιωμένων.
-Οργανώνουμε καμπάνιες κατά της σεξιστικής καταπίεσης, αναδεικνύουμε το φαινόμενο της γυναικοκτονίας, του βιασμού και της σεξουαλικής παρενόχλησης σε όλες τις γειτονιές, ενημερώνουμε για τα γυναικεία δικαιώματα.
-Καλούμε όλους τους άντρες να σταματήσουν κάθε σεξιστική συμπεριφορά, η πατριαρχία καταπιέζει την ανθρωπότητα στο σύνολό της.
-Προτάσσουμε την σεξουαλική απελευθέρωση, τον επαναπροσδιορισμό της σεξουαλικής ηθικής και της αναπαραγωγικής διαδικασίας.
-Γυναίκες, οργανωνόμαστε σε φεμινιστικούς συντονισμούς, στα συνδικάτα μας, δημιουργούμε ομάδες γυναικών εντός αυτών, διεκδικούμε τα δικαιώματά μας.
Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας γυναικών ενάντια στην πατριαρχία |Θεσσαλονίκη:
Είτε με πανδημία είτε χωρίς, η έμφυλη βία είναι καθεστώς όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός
25η Νοεμβρη – ημέρα αντίστασης κι αγώνα
Η φετινή 25η Νοέμβρη (1) μας βρίσκει αντιμέτωπες με διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, αλλά αυτό δεν μας σταματάει από το να συμμετέχουμε στους αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση και την κατάλυση της πατριαρχίας. Η κατάσταση που όλες και όλοι βιώνουμε εν μέσω της πανδημίας του covid – 19 μας πεισμώνει και μας δίνει περισσότερη δύναμη για να παλέψουμε για όλα αυτά που μας ανήκουν. Μέσα σε συνθήκες κρίσης και απόλυτης χρεοκοπίας του συστήματος και εν εξελίξει της παγκόσμιας πανδημίας, με άμεσο συνεπαγόμενο τους κοινωνικούς και ταξικούς αποκλεισμούς και την αύξηση της βίας και της καταστολής εις βάρος των καταπιεσμένων, το αγωνιστικό περιεχόμενο της 25ης Νοέμβρη παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, το καπιταλιστικό πατριαρχικό σύστημα επιτίθεται ακόμα περισσότερο στις γυναίκες των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων μέσω εγκλεισμού, απαγορεύσεων, εντατικοποιημένης εργασίας, ανεργίας, επισφάλειας και ανέχειας .
Οι θεσμικοί φορείς μέσω της καθιέρωσης μιας παγκόσμιας μέρας κατά της έμφυλης βίας θεωρούν ότι με αυτόν τον τρόπο βγαίνουν από την υποχρέωση και δεν χρειάζεται να γίνει κάτι άλλο. Διοργανώνονται κάποιες εκδηλώσεις, κάποια συνέδρια και άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με τον αγώνα βγάζουν λόγους για το πως πρέπει να είναι οι ζωές μας. Το μόνο που προκύπτει από τέτοιου είδους ημέρες είναι η αφομοίωση και αποριζοσπαστικοποίηση των γυναικών. Ανεξάρτητα από την θέσπιση παγκόσμιων ημερών, η άσκηση της έμφυλης βίας αποτελεί μία ευρέως διαδεδομένη κατάσταση στις κοινωνίες που ζούμε. Από την υποτίμηση των γυναικών και την υπονόμευση των δυνατοτήτων τους, μέχρι την άσκηση σωματικής βίας και τις σεξουαλικές κακοποιήσεις, η πραγματικότητα επαληθεύει ότι οι «φιλότιμες» καμπάνιες των κρατικοδίαιτων οργανισμών καμία προστασία δεν προσφέρουν στις γυναίκες και πόσο μάλλον σε αυτές που ανήκουν σε κατώτερες κοινωνικο-οικονομικές τάξεις ή/και σε φυλετικές μειονότητες. Αυτό, βέβαια δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός και σίγουρα δεν οφείλεται σε κάποια αδυναμία του κράτους να βελτιώσει την κατάσταση. Αντίθετα, η ιδεολογική προώθηση πατριαρχικών συμπεριφορών συνιστά μία διαχρονική πρακτική των κρατικών μηχανισμών , ώστε να αποδυναμώνουν και να διαιρούν τους καταπιεσμένους.
Σε μία πατριαρχικά δομημένη κοινωνία, η έμφυλη βία γεννάται, αναπαράγεται και θρέφεται από κρατικούς φορείς, προπαγανδίζεται από τα ΜΜΕ και διαχέεται στο κοινωνικό σώμα. Οι κρατικοί φορείς που υπερφίαλα διατυμπανίζουν ότι νοιάζονται για την εξάλειψη της βίας κατά τον γυναικών, είναι οι ίδιοι που καθημερινά αναπαράγουν την καταπίεσή της. Απολύουν εγκύους, αθωώνουν βιαστές, ψηφίζουν νομοσχέδια ενάντια στις αμβλώσεις και την αυτοδιάθεση των σωμάτων των γυναικών, κρατούν κατά χιλιάδες έγκλειστες μετανάστριες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταστέλλουν αγωνιζόμενες γυναίκες που δεν σκύβουν το κεφάλι μπροστά στην κρατική, καπιταλιστική, πατριαρχική βαρβαρότητα.
Ειδικά στην περίοδο που διανύουμε σήμερα εν μέσω της πανδημίας covid-19, το κράτος επιλέγει να διαχειριστεί την υγειονομική κρίση επιβάλλοντας μέτρα που αποσκοπούν μόνο στην διάσωση της οικονομίας. Παίρνοντας μηδέν υγειονομικά μέτρα, οι φορείς της εξουσίας χαρίζουν απλόχερα επιτήρηση, αστυνομοκρατία και καταστολή. Επιβάλλουν το «μένουμε σπίτι», αδιαφορώντας για τις προεκτάσεις που αυτό φέρει στο κοινωνικό σώμα. Πιο συγκεκριμένα, πολλές γυναίκες μαζί με τα παιδιά τους, αναγκάζονται να μένουν σπίτι με τους καταπιεστές και κακοποιητές τους, επωμίζονται το βάρος εντός και εκτός σπιτιού –ως εργαζόμενες, σύζυγοι και μητέρες – , έρχονται αντιμέτωπες με απάνθρωπες συνθήκες, επειδή από τη μία μπορεί να μην έχουν σπίτι και από την άλλη επειδή είναι έγκλειστες σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης βιώνοντας σε παρενοχλήσεις, απόπειρες και βιασμούς από δεσμοφύλακες. Αξιοσημείωτο παράδειγμα αποτελεί η εξέγερση στης φυλακές του Ελαιώνα, το διάστημα του πρώτου lock down, όπου η κρατούμενη Αζιζέλ Ντενίρογλου πέθανε μόνη και αβοήθητη στο κελί της, από Covid-19, ενώ ζητούσε επανειλημμένα επισκεφτεί γιατρό. Η βίαιη καταστολή της από τους ένστολους δολοφόνους του κράτους, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή ούτε για την υγεία του κοινωνικού σώματος, ούτε και για τη διαχείριση της πανδημίας σε οποιοδήποτε επίπεδο πέραν του επικοινωνιακού. Οι απόπειρες αυτοκτονίας που διαπράχθηκαν από πολλές γυναίκες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας είναι ενδεικτικές της απελπισίας και της απόγνωσης στην οποία οδηγούνται δεκάδες γυναίκες που βρίσκονται έγκλειστες στις «δομές φιλοξενίας» του κράτους. Ένα άλλο παράδειγμα είναι και οι απόπειρες βιασμών ενάντια σε κρατούμενες από τους δεσμοφύλακες της Πέτρου Ράλλη, οι οποίοι καταγγέλθηκαν το καλοκαίρι και μας υπενθυμίζουν ότι η σεξιστική βία ως μέθοδος των σωμάτων ασφαλείας αποτελεί δομικό στοιχείο της κρατικής καταστολής σε βάρος των αγωνιζόμενων, αλλά και όποιου πέφτει στα χέρια τους, ως εργαλείο που αποσκοπεί στην τρομοκράτηση και την ταπείνωση.
Παράλληλα, επιχειρείται σε παγκόσμια κλίμακα μία προσπάθεια συντηρητικοποίσης της κοινωνίας, ενώ νομοθετικά και ιδεολογικά αμφισβητούνται κεκτημένα των γυναικείων κινημάτων. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε από την ακροδεξιά κυβέρνηση της Πολωνίας με περιεχόμενο την καθολική απαγόρευση των εκτρώσεων. Η μαχητική και διαρκής στάση των γυναικών οδήγησε στην αναστολή του νόμου. Στην άλλη μεριά του ατλαντικού, στο Μεξικό χιλιάδες γυναίκες διαμαρτύρονται καθημερινά και συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής, διεκδικώντας το αυτονόητο: ζωή με αξιοπρέπεια!
Όσον αφορά, τα εγχώρια γεγονότα ήρθαμε αντιμέτωπες και αντιμέτωποι για ακόμα μια φορά με την άγρια και χωρίς όρια καταστολή του κράτους. Τη 17η του Νοέμβρη, αγωνιστές και αγωνίστριες σε πολλά μέρη της Ελλάδος αψήφησαν την απαγόρευση της κυβέρνησης για τη διεξαγωγή της πορείας αλλά και το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργήθηκε και από τα Μ.Μ.Ε. και από την ισχυρή παρουσία των μπάτσων σε κάθε γωνιά, κάθε πόλης, και κατέβηκαν στον δρόμο να διαδηλώσουν για ζωή, υγεία και ελευθερία, να αναδείξουν ότι το Πολυτεχνείο ζει, όσο συνεχίζονται οι αγώνες. Στο πλαίσιο καταστολής εκείνης της μέρας, μάλιστα, οι μπάτσοι δεν δίστασαν να προσαγάγουν μια 17χρονη στη Θεσσαλονίκη που απλά έκανε τη βόλτα στο βουνό – όπως συνήθιζε να κάνει κάθε μέρα – και να την κρατήσουν, όπως καταγγέλλει η ίδια, μόνο με το σουτιέν για αρκετή ώρα χωρίς να την ενημερώσουν γιατί κρατείται. Τα παραδείγματα καταστολής εκείνης της μέρας είναι εκατοντάδες και δεν θα χωρούσαν σε αυτές τις γραμμές. Η μόνη διαφορά της καταστολής σε σχέση με τους άντρες είναι ότι θέλει επιπροσθέτως να τις εξευτελίσει και να τις πειθαρχήσει, καθώς τόλμησαν να αψηφήσουν τα κυρίαρχα πατριαρχικά πρότυπα και ως γυναίκες να εναντιωθούν στη βία που επιβάλλει το κρατικό καπιταλιστικό πατριαρχικό σύστημα σε όλους τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες. Η συμμετοχή μας στους αγώνες είναι δεδομένη, γι αυτό ήμασταν εκεί και θα είμαστε μέχρι την ολοκληρωτική κατάλυση του κράτους και του καπιταλισμού. Γιατί ο αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτηση περνάει μέσα από τους αγώνες κι όχι από τις παγκόσμιες ημέρες.
Εμείς, ως αγωνίστριες, ως αναρχικές και ως γυναίκες, οργανωνόμαστε και συλλογικοποιούμαστε ενάντια σε ότι μας καταπιέζει.
Αντιλαμβανόμαστε ότι η πατριαρχία ως εξουσιαστικό σύστημα και η έμφυλη βία ως απότοκό της δεν μπορεί να «εξαϋλωθεί» χωρίς την ανατροπή όλων των εξουσιαστικών συστημάτων που αγκυλώνουν τις ζωές μας. Η έμφυλη βία δεν είναι διαχωρισμένη από τις υπόλοιπες καταπιέσεις που δεχόμαστε λόγω εθνικότητας, κοινωνικής τάξης, κτλ., αλλά απορρέει από τη δομή του κυρίαρχου κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος και είναι η διαρκής υπενθύμιση ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να γίνουμε αντικείμενο καταπίεσης βάσει του φύλου μας.
Αντλούμε έμπνευση από τους αγώνες που ξεσπούν σε παγκόσμιο επίπεδο, από τις Ζαπατίστριες στα βουνά του Μεξικού και τις μαχήτριες της Ροτζάβα, μέχρι τις γυναίκες της Πολωνίας και τις αδερφές μας στην Τουρκία που αγωνίζονται ενάντια στην επιβ
ολή των κρατικών πολιτικών πάνω στα σώματά τους. Χέρι – χέρι, η μια δίπλα στην άλλη, στον δρόμο σπάμε τον τρόμο που προσπαθεί να μας επιβάλει το κράτος και οι ένστολοι εντολοδόχοι του. Μαζί τους συναντιόμαστε με µια υψωμένη γροθιά κι ένα βλέµµα αλληλεγγύης, που μας γεμίζει με αποφασιστικότητά να καταστρέψουμε κάθε μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, έτσι ώστε να οικοδομήσουμε, έναν κόσμο που να χωράει πολλούς κόσμους μέσα του, αυτόν της ισότητας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης.
Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΜΦΥΛΗΣ ΒΙΑΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ – ΥΓΕΙΑ, ΤΡΟΦΗ, ΣΤΕΓΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
