Μια ιστορία πάνδημης προχειρότητας

Τη Δευτέρα στις 20 του μήνα πέθανε ο φίλος μου ο Α. μόνος στην εντατική, τριγύρω γιατροί που προσπαθούν να σώσουν αυτόν και άλλους, κανείς από την οικογένεια, τους συγγενείς και φίλους που θα βρίσκονταν γύρω του αν ο θάνατος ήταν κανονικός, όσο κανονικός μπορεί να είναι ο θάνατος.

Ο φίλος μου ήταν μεγάλης ηλικίας, ζούσε με τη γυναίκα του, επίσης μεγάλης ηλικίας (ζεύγος υψηλού κινδύνου), σε μια οικοδομή 25 διαμερισμάτων, με πολλούς γείτονες εξίσου μεγάλης ηλικίας (ομάδα υψηλού κινδύνου).

Όταν διαπιστώθηκε ότι είναι κρούσμα της αρρώστιας, απευθυνθήκαμε σαν οικοδομή στον ΕΟΔΥ (νούμερα 1135, 2105212054) για περαιτέρω οδηγίες. Στην πρώτη μας κρούση με υψηλό ύφος μας έστειλαν να δούμε τις οδηγίες που είναι αναρτημένες στο σάιτ του ΕΟΔΥ και κακώς τους ενοχλήσαμε… Κάτι ανάλογο έγινε και τη δεύτερη φορά με πιο ευγενικό τρόπο, άλλος υπάλληλος, όταν ρωτήθηκε πότε θα έρθει κάποιο κλιμάκιο του ΕΟΔΥ να κάνει τεστ στην οικογένεια και στις οικογένειες που διαμένουν στην ίδια οικοδομή μας απάντησε στεγνά αλλά ευγενικά ότι δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα. ΑΡΚΕΙ Η ΑΠΟΛΥΜΑΝΣΗ.

Πολέμησε την αρρώστια για 22-23 μέρες και νικήθηκε με οδυνηρό τρόπο (ασφυξία), τώρα αποτελεί μέρος στατιστικής, είναι ένα νούμερο ανάμεσα σε άλλα νούμερα… Τα νούμερα δεν έχουν όνομα, δεν έχουν υπόσταση, παρά μόνο για τους οικείους τους. Ο φίλος μου ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, χαρούμενος, γεμάτος ζωή παρά τα προβλήματα που ενδεχομένως μπορεί, όπως ο καθένας, να αντιμετώπιζε.

Τα νούμερα όμως έχουν όνομα, για τον καθένα μας. Να μην ξεχνιόμαστε, κάλλιστα στα νούμερα αυτά μπορούμε να είμαστε εμείς τα επόμενα, γιατί ζούμε σε μια κοινωνία που ΑΡΚΕΙ Η ΑΠΟΛΥΜΑΝΣΗ, πλύνετε τα χεράκια σαν καλά παιδάκια, καθίστε μέσα χωρίς τηλεκαταρτίσεις, ευτυχώς για τα νεύρα σας, υπακούστε, μη σκέφτεστε γιατί μπορεί να πεθάνετε, προσαρμοστείτε δεν υπάρχει εναλλακτική και την επόμενη φορά φροντίστε να πεθάνετε χωρίς θόρυβο, γιατί είναι αντιοικονομικό να σταματά η παραγωγή.

Την επόμενη φόρα θα είμαστε πιο έτοιμοι… έχουμε άλλωστε και την τεχνητή νοημοσύνη που μπορεί να κάνει τα πάντα χωρίς να πληρώνεται, χωρίς να αρρωσταίνει και χωρίς πάνω απ’ όλα να πεθαίνει, το μόνο πρόβλημα όμως είναι τι θα κάνουμε με τους εργάτες, τους αγρότες και όλων των ειδών τους μικρούς επαγγελματίες και εργαζόμενους, έχει καλώς όσο παραμυθιάζονται ότι μπορεί να είναι κάτι άλλο, τι γίνεται όμως αν ξυπνήσουν;

Τι γίνεται αν καταλάβουν ότι οι διαφορετικές διαδρομές δεν καταλήγουν πουθενά αν δεν ενωθούν με τίμιο και από τα κάτω τρόπο (χωρίς μεσάζοντες, αρχηγούς, σωτήρες ή ότι στο διάολο μπορεί ο καθένας να φανταστεί) σε μία διαδρομή που πάντα δυναμικά θα διανύεται απ’ όλους και για όλους;

Το πώς θα γίνει αυτό είναι θέμα του καθενός… φαντασία θέλει.

ΥΓ 1. Θα ήθελα πολύ κάποιος κοινωνιολόγος να ψάξει την αναλογία θανάτων με ένα ερώτημα τριών ομάδων:

Α. Έχω τεράστια περιουσία | Β. Είμαι υπάλληλος ή εργαζόμενος | Γ. Δεν έχω στον ήλιο μοίρα.

Οι δύο τελευταίες ομάδες αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού και όπως συνήθως χάνουν. Η αναλογία θα είναι συντριπτική, κάτι σαν 1/50 ή 1/1000.

Ν’Γκιζότο

Μοιραστείτε το άρθρο