Σύντροφε George,
Ίσως και εσύ να έχεις ξεχάσει την ασχήμια αυτού του κόσμου. Σε τόπους μακρινούς απ’ τα κελιά μας έχει χαθεί η λάμψη. Το πράσινο ολοένα και σβήνει απ’ τα βουνά και τα δάση. Τα ποτάμια χάνουν την ορμή τους, στερεύουν. Ο ουρανός γεμίζει όλο και περισσότερους λεκέδες που σκορπίζουν θάνατο. Τα πουλιά στέκουν βουβά, με τη σιωπή που καλύπτει τις σύγχρονες μητροπόλεις. Ο κόσμος μας έχει γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο. Και το γκρίζο απ’τα μπετά μας ξεχύνεται όλο και περισσότερο στις πόλεις – φυλακές. Ξέρεις σύντροφε, ίσως τελικά να είμαι και εγώ πολύ μικρός για να σταθώ δίπλα σου. Και όμως, με το χέρι στην καρδιά, θα ‘ρθει για όλους μας η μέρα που θα ξαναζωγραφίζουμε με χρώματα.
Διάβασε περισσότερα